AIMEE ANOUK
Pierwsza aktorka nominowana do Oscara za rolę francuskojęzyczną (za film Kobieta i mężczyzna (1966)).
Międzynarodową popularność zdobyła dzięki roli znudzonej nimfomanki Maddaleny w komediodramacie Federico Felliniego „Słodkie życie” („La Dolce vita”, 1960) z Marcello Mastroiannim. Tytułowa rola tancerki kabaretowej i samotnej matki w melodramacie Jacquesa Demy’ego „Lola” (1961) przyniosła jej nominację do nagrody BAFTA dla najlepszej aktorki zagranicznej. W filmie biblijnym Roberta Aldricha „Ostatnie dni Sodomy i Gomory” („Sodom and Gomorrah”, 1962) ze Stewartem Grangerem została obsadzona w roli królowej Bery. Była jedną z kilku aktorek branych pod uwagę do roli baronowej w filmowej wersji „Dźwięki muzyki” (1965), rola ostatecznie przypadła Eleanor Parker.
Po występie w roli cierpliwej żony w kolejnym filmie Felliniego „Osiem i pół” (1963), za kreację Anne Gauthier w melodramacie Claude’a Leloucha „Kobieta i mężczyzna” (1966) otrzymała statuetkę Złotego Globu dla najlepszej aktorki w filmie dramatycznym, nagrodę BAFTA i nominację do Oscara dla najlepszej aktorki.
Wcieliła się w szereg drugoplanowych ról w europejskich filmach i miniserialach telewizyjnych, w tym jako Lola / Cecile w dramacie Jacquesa Demy’ego „Sklep z modelkami” („Model Shop”, 1969), Simone Lowenthal w czarnej komedii „Prêt-à-Porter” (1994) czy Letycja Buonaparte w miniserialu „Napoleon” (2002).
LUIS GARCIA BERLANGA
Berlanga jako reżyser zwrócił na siebie uwagę komedią „Witaj nam, panie Marshall” (1952), nagrodzoną na 6. MFF w Cannes.
W 1955 Berlanga wziął udział w spotkaniu filmowców hiszpańskich w Salamance, podczas którego próbował zaproponować rozwiązania służące reformie kina hiszpańskiego. Jego reformatorskie podejście nie podobało się frankistowskiej władzy, która bacznie obserwowała kolejne jego dzieła.
Nagroda FIPRESCI na MFF w Wenecji dla „Uczty wigilijnej” spotkała się z oburzeniem frankistowskich władz, które miały o Berlandze jak najgorszą opinię. Konflikt z cenzurą pogłębił się, gdy Berlanga nakręcił alegorycznego „Kata”. Od tego momentu reżyser coraz częściej przebywał i realizował filmy za granicą. W 1973 wyjechał do Francji.
Gdy Hiszpania weszła na drogę demokracji, Berlanga wyreżyserował trylogię poświęconą upadkowi frankizmu oraz transformacji ustrojowej. Autor „Uczty wigilijnej” wrócił do łask, obejmując w 1977 posadę dyrektora nowo założonej Filmoteki Narodowej. W 1980 otrzymał Nagrodę Kinematografii Narodowej, a w 1986 – Nagrodę Księcia Asturii za całokształt działalności. Zasiadał w jury konkursu głównego na 32. MFF w Cannes (1979).
KRZYSZTOF ZANUSSI
Polski reżyser, scenarzysta i producent filmowy, którego twórczość związana jest głównie z dwoma nurtami polskiego filmu: kinem Młodej Kultury oraz kinem moralnego niepokoju.
Komandor Orderu Odrodzenia Polski, od 1992 profesor sztuk filmowych. Renomę intelektualisty dotykającego problemów moralności, wiary, zła i człowieczeństwa zdobył takimi filmami, jak „Struktura kryształu” (1969), „Iluminacja” (1972), „Barwy ochronne” (1976), „Spirala” (1978), „Constans” (1980) i „Imperatyw” (1982).
Realizował filmy nie tylko w Polsce, ale również w Republice Federalnej Niemiec, we Włoszech oraz w Rosji. Był także producentem między innymi „Weisera” (2000) Wojciecha Marczewskiego, „Pręg” (2003) Magdaleny Piekorz i „Pokotu” (2016) Agnieszki Holland. Laureat Złotego Lwa w Wenecji za film „Rok spokojnego słońca” (1984), dwukrotny laureat Grand Prix Festiwalu Polskich Filmów Fabularnych za „Barwy ochronne” oraz „Życie jako śmiertelną chorobę przenoszoną drogą płciową” (2000).
