Amanda nie może się doczekać rozpoczęcia szóstej klasy. Zgodnie ze szkolną tradycją ma otrzymać pod opiekę jakiegoś słodkiego pierwszoklasistę. Zamiast tego pod jej pieczę trafia Lars, nowy uczeń w klasie, który w dodatku ma Zespół Downa. Czy z kimś takim można się zaprzyjaźnić? Jak ją będą traktować koleżanki i koledzy? Co na to powie Adam, który bardzo, ale to bardzo jej się podoba?„Lars jest LOL” to wciągający i pełen humoru film o tym, że w życiu są sprawy znacznie ważniejsze niż popularność w mediach społecznościowych czy uznanie rówieśników.Rekomendacja ZEFW naszym kraju, w którym masz Downa jest niestety wciąż popularnym, negatywnym komentarzem wśród dzieci i młodzieży, film jest wspaniałym sposobem na uwrażliwienie i empatię wobec osób z niepełnosprawnościami. Urocza i mądra bohaterka musi poradzić sobie z dość częstym dziecięcym konfliktem, jakim jest prawda o jej przyjaźni z wyśmiewanym chłopcem, a wstydem przed odrzuceniem i ogromną potrzebą aprobaty rówieśników. Wielobarwność przeżywanych dziecięcych emocji może się stać dla młodego widza świetną lekcją ze świata dziecięcej psychiki. Trudne stany bywają bliskie młodym odbiorcom, a wiarygodnie ukazane portrety psychologiczne postaci sprawiają, że nastolatki mogą się utożsamiać z bohaterami. Bliskość, którą młody widz przeżywa z główną, naprawdę świetnie wykreowaną postacią Amandy, to fundamentalna oś wychowawczego działania tego filmu, na który warto pójść w ramach wychowawczej działalności szkoły, tym bardziej, że to właśnie szkoła jest głównym miejscem filmowej akcji.Otwiera on przestrzeń do rozmowy i dowodzi, że przemoc nie zawsze jest czarno-biała (niekiedy dochodzi do niej w skomplikowanych okolicznościach). Warto porozmawiać z uczniami o sytuacji Amandy, która musi powalczyć o utraconych przyjaciół i odzyskanie dobrego imienia. Wybiera kreatywną przestrzeń świata teatru, aby móc użyć magicznego zaklęcia przeprosin. Film bez moralizowania czy patosu pokazuje niby oczywistą prawdę, że magiczną moc mogą mieć proste słowa: przepraszam, tęsknię za tobą, wiele mnie nauczyłeś.Seans połączony z rozmową może być cenną lekcją na temat tolerancji, przyjaźni, wybaczania, bo pokazuje, jak łatwo kogoś zranić i jak trudno to naprawić. Ukazuje też mechanizmy manipulacji, postawy i role przyjmowane przez dzieci w sytuacji nękania, różne reakcje na innego w grupie. Temat odpowiedzialności w relacjach dziecięcych, lęku i konsekwencji różnych działań oraz trudności, jakie sprawia próba naprawienia i posklejania popękanych przyjaźni to istotny wątek filmu i konieczny temat klasowych rozmów po seansie.Równie ważny i wciąż aktualny jest poruszony temat cyberprzemocy. Zamieszczanie prześmiewczych zdjęć i filmików to częste zjawisko w środowisku szkolnym, a historia nowego kolegi w klasie wiarygodnie obrazuje role oprawcy, ofiary i świadka.